Síðustu tvær vikur höfum við dvalið á Freetown skaganum þar sem það þótti tilvalið að skella sér í smá sumarfrí fyrst við vorum í landi með 350 kilometra strandlengju og sól alla daga.
Við höfum fríið á ströndinni Lakka en þar var bókstaflega sandur upp að dyrum eða 5-20 metrar út í haf (svona eftir hvort var flóð eða fjara) á Pauls beach bar & resturant & guesthouse. Síðustu 3 dagana dvöldum við svo í bæ sem heitir Aberdin en þar eru flestar hjálparstofnanirnar eru með höfuðstöðvar, m.a. UN. Þar eru líka flest gistihúsin á Freetown svæðinu staðsett og Pelican bátabryggjan sem er nýtt til að koma fólki með spíttbát á flugvöllinn. Við dvöldum á Diana guesthouse sem er nefnt eftir Díönu prinsessu (Amma er pottó ánægð með það). Það fyndna var að þetta er sama gistiheimili og við dvöldum fyrstu nóttina okkar áður en við fórum til Kenema. Þá fannst mér það alveg hræðilegt því það voru rakaskemmdir í loftinu, sprunginn sturtubotn, illfær troðningur að húsinu og fàranlega heitt. Ég vildi því sofa upp í hjá mömmu og pabba en ekki í sérherbergi eins og boðið var upp á og búið að greiða fyrir.
Skemmst er frá því að segja að núna er þetta bara mjög hreint og fínt og það liggur þessi líka fína gata upp að gistiheimilinu en samt er þetta nàkvæmlega sama pleisið. Standardinn hjá mér mögulega aðeins búinn að lækka á þessum rúmlega tveimur mánuðum.
Ferðamannalandið Sierra Leone
Túristalandið Sierra Leone er einkar skrautlegt og orðin sem kannski lýsa því best eru: "næstum því". Dæmi um þetta er t.d. þegar pabbi bauð vin okkar Mohammed bílstjóra (Íslamtrúarmenn hér heita Mohammed, Hassan eða Abdulh en við aðgreindum með starfstitlum þeirra), upp á drykk þegar hann kom í heimsókn. Mohammed bað um tonik en afgreiðslustúlkan sagði: "nei en við eigum kók". Hann spyr þá hvort að hún eigi parrot (sierra leonskt peru gos) og afgreiðslustúlkan svaraði neitandi en sagði honum að það væri til malt. Eitt kvöldið fórum við à veitingastað og við mamma ætluðum að fá kjúklingavefjur en þjónninn tilkynnir okkur að matseðillinn sé sko ekki matseðill þessa veitingastaðar heldur annars en þau noti bara sama matseðil þar sem þau eiga oft ýmislegt sem er nefnt á þessum matseðli. Svona næstum því.
Að vísu er landið í heild svona næstum þvi, næstum því gott gatnakerfi, næstum því rafmagn og næstum því lýðræði.
Pauls beach bar & resturant & guesthouse
Við dvöldum í 10 daga á gisihúsi við stöndinni Lakka eftir að við komum frá Kenema. Þegar við komum þangað er eigandinn úti á sjó og herbergið sem við pöntuðum ekki laust. Í ljós kom að þetta er bara þriggja herbergja gistihús, eitt herbergi í langtíma leigu, eitt sem eigandinn gistir í og svo eitt sem er leigt út.
 |
| Paul |
Aðstoðarmaður Pauls er hann Abubaka sem er ekki múslimi þó svo nafn hans sé það, ástæðan er að systkini hans og foreldar voru öll drepin í stríðinu og kristið fólk ól hann upp en hann var of stór til að breyta um nafn. Abu er yndislegur ungur smekkmaður sem vildi allt fyrir mann gera og minnti okkur á Hassan enda hafa þeir sama mottó sem er "just be a good human being to everyone". Gott mottó þykir mér.
Gestirnir í hinu leigherberginu voru gagnkynhneið hjón og spikfeitur blàr hvolpur (gæludýr hér voru oft blá vegna bólusetningar). Hjónin voru vægast sagt skrautleg en konan heitir Channel og er á aldrinum 20.-30. ára, frá Sierra Leone og mjög spes karakter, já bara mjög spes, ég get ekki lýst því beint. Eiginmaðurinn, Jey, er 66. ára, fyrrverandi hermaður bandaríska hersins og er að njóta elli áranna. Hann eyðir öllum peningunum sínum sem hann fær í lífeyri í að eiga unga konu, búa í heitu landi, á strönd, og eiga einhverskonar viðskipti í Freetown. Á hverjum degi fór hann inn í Freetown "to do some bissness" í gangster fötunum sýnum sem voru terlínbuxum við skyrtu og með hatt og skjalatösku á támjóum skóm.
Svo fékk Jay malaríu og byrjaði að ganga í bútasaums náttbuxum og var plantað í sandinn af konunni sinni á dýnu með púðum undir höfðinu, undir sólskyggni í þrjá daga eða á meðan hann jafnaði sig. Að vísu var Abu á því að þetta væri í raun Channel að kenna því hún sé í raun norn og hafi eitrað fyrir honum svo hún fài peningana hans. Spúkí stöff. Eftir fimm daga "sambúð" braust út heljarinnar rifrildi á milli hjónana sem gekk aðalega út á peninga og týnda skartgripi sem Jay geymir í blàrri snyrtibuddu í koddaverinu sínu. Rifrildið endaði með morðhótunum, 200 þúsund dollurum í sjónum, lögregluheimssókn og skilnaði auk þess sem þau voru rekin af gistihúsinu. Þau eru samt ekki skilin lengur held ég ,því þau tóku saman seinna um daginn en því komumst við að því þegar þau sóttu feita, bláa hvolpinn, Skrautlegt vesenis fólk en góð skemmtun að fylgjast með þegar þú þarft ekki að vera flækt í líf þeirra.
Ferðalagið heim
Það var mjög skrýtin tilfinning að fara frá Seirra Leone svo allt öðruvísi en ég hef áður upplifað með að fara heim frá útlöndum. Þar sem ég er búinn að búa í landinu en samt ekki og svo var ég ekki á leiðinni til Íslands. En samt á leiðinni heim. Fyrst á leiðinni heim til Evrópu svo á leiðinni heim til Hollands og svo fer ég heim til Íslands, frá Hollandi.
Við tókum sömu tegund af bát til baka og við komum á til Freetown. Skiljum ekki hugmyndafræðina með að hafa flugvöllinn í 30 mín siglingu frá borginni en það er víst margt í heiminum sem maður mun aldrei skilja.
Báturinn sem við sigldum með í þetta skiptið var í mun betra ástandi en sá sem við komum með til Freetown ,
það drapst samt á honum á leiðinni.
Flugið okkar fór klukkan 23:50 en síðasta bátsferð var klukkan 18 við vorum beðin um að vera mætt niður á bryggju klukkan 17 til þess að við myndum ekki missa af ferðinni.
Klukkan 18:40 vorum við mætt á flugvallarsvæðið við hliðið inn á svæðið þurftum við að fara út úr bílnum og sýna vegabréf og leitað var í handfarangri svolítið svekk fyrir lögreglukonuna sem leitaði hjá mér að ég átti engan pening sama hvað hún leitaði vel.
eftir þetta tékk vorum við keyrð að flugstöðvarbílastæðinu og fengum farangurinn okkar (hann kom í öðrum bíl frá bátnum). Þegar við komum inn flugstöðvarbygginguna klukkan þá 19, þá voru vegabréfin okkar skoðuð aftur
og við settum niður til að bíða eftir að geta tékkað okkur inn í flugið klukkan 20:30 svo allir farþegar biðu salla rólegir á gjörsamlega tómum flugvelli fyrir utan okkur 40 sem vorum að fara í þetta flug.
Loksins var opnað fyrir innritun og áður en við fórum í röðina fyrir það voru vegabréfin athuguð.
Það þurfti tvær manneskjur til að tékka alla farþega inn eina til þess að líma merkingar á töskur og vigta þær og eina til að skoða vegabréf, skoða flugmiðan og útbúa brottfararspjöld. Hver innritun tók svona 10 mín sem var fínt því þá var tíminn notaður í eitthvað annað en að bíða eftir flugi. Loksins þegar þær voru búnar að þessu þá gátum við farið í gegnum tollinn. En fyrt þurfti að sjálfsögðu að athuga vegabréfin okkar svo gegnum við tíu skref að vegabréfseftirlitinu. Þar sem ...... vegabréfin okkar voru skoðuð og stimpluð, fingraförin okkar tekin og við gerðum grein fyrir veru okkar í landinu.
Næst fórum við í gegnum tollinn sjálfan sem er með eitt hlið og um 20 starfsmönnum. Mamma var tekinn þar sem hún var með vökva í töskunni, kókdós sem ég hafði gleymt.
Mamma var látin gera grein fyrir öllu í töskunni sinni og eldspýturnar hennar, brauð og fleira í þeim dúr gert upptækt og hún grunuð um að ætla gera eitthvað glæpsamlegt með tannþræðinum sínum þar sem tollverðirnir höfðu ekki séð svoleiðis áður.
Þegar við komum í gegnum tollinn tók við okkur risastórt ekkert þar sem við biðum í þrjá tíma að gera ekkert fengum okkur að vísu að borða á veitingastaðnum þar sem það var einn réttur í boði hamborgari og franskar samt matseðill með um 40 réttum.
Loksins klukkan 23:40 þá kallað á okkur að flugvélin væri komin frá Gambíu Frekar spes að fljúga frá Gambíu til Sierra Leone og svo til London þar sem það er frekar úr leið. En eins og ég sagði áður það er margt í heiminum sem ekki er hægt að skilja.
Áður en við fórum út í vél þá var leitað í töskunum okkar og vegabréfin sjálfsögðu tékkuð tvisvar.
Flugið var mjög gott og þótti mér mjög fallegt og áhugavert að sjá borgarljósin á leiðinni (gat ekki sofnað) og hvernig þau jukust eftir því sem við flugum norðar.
Þegar við komum á Gatwick klukkan 7 um morgunin vorum við öll mjög þreytt og svo var mjög skrýtið að meira helmingur fólksins í kringum okkur var hvítt og voðalega fáir eitthvað í kringum mann.
Þar sem það voru 5 tímar í flugið til Amsterdam þá ákváðum við að leggja okkur og fundum þennan fína sófa í það. Ég sofnaði ekki alveg svo ég heyri litla stelpu hrópa: Mamma,mamma sjáðu sofandi fjölskylduna eru þau veik?
kannski smá drusluleg að sjá á bekk umkringd ferðatöskum með úfið hár.
um 17 vorum við loksins kominn til Hollands skrýtið að finnast maður vera kominn heim þegar maður kemur á Schiphol. Við eyddum kvöldinu í að borða kebab ,fá víðáttufælni í stórmarkaði ,fara í sturtu með heitu vatni og liggja undir sæng að horfa á sjónvarpið og vera á netinu á sama tíma þar til við lognuðumst útaf frá DR. Phil.
Ég er farin að hlakka mikið til að fara til íslands þó það verði skrýtið á síðustu 20 dögum hef ég gist á 5 stöðum hver öðrum ólíkari og það verður mjög skemmtilegt að komast í sitt "nátturulega umhverfi" þar sem bíða min nóg af verkefnum ný vinna, framboð , Rauði Kross, nýtt heimili og íslenskt vor.
Það var mjög skrýtin tilfinning að fara frá Seirra Leone svo allt öðruvísi en ég hef áður upplifað með að fara heim frá útlöndum. Þar sem ég er búinn að búa í landinu en samt ekki og svo var ég ekki á leiðinni til Íslands. En samt á leiðinni heim. Fyrst á leiðinni heim til Evrópu svo á leiðinni heim til Hollands og svo fer ég heim til Íslands, frá Hollandi.
Við tókum sömu tegund af bát til baka og við komum á til Freetown. Skiljum ekki hugmyndafræðina með að hafa flugvöllinn í 30 mín siglingu frá borginni en það er víst margt í heiminum sem maður mun aldrei skilja.
Báturinn sem við sigldum með í þetta skiptið var í mun betra ástandi en sá sem við komum með til Freetown ,
það drapst samt á honum á leiðinni.
Flugið okkar fór klukkan 23:50 en síðasta bátsferð var klukkan 18 við vorum beðin um að vera mætt niður á bryggju klukkan 17 til þess að við myndum ekki missa af ferðinni.
Klukkan 18:40 vorum við mætt á flugvallarsvæðið við hliðið inn á svæðið þurftum við að fara út úr bílnum og sýna vegabréf og leitað var í handfarangri svolítið svekk fyrir lögreglukonuna sem leitaði hjá mér að ég átti engan pening sama hvað hún leitaði vel.
eftir þetta tékk vorum við keyrð að flugstöðvarbílastæðinu og fengum farangurinn okkar (hann kom í öðrum bíl frá bátnum). Þegar við komum inn flugstöðvarbygginguna klukkan þá 19, þá voru vegabréfin okkar skoðuð aftur
og við settum niður til að bíða eftir að geta tékkað okkur inn í flugið klukkan 20:30 svo allir farþegar biðu salla rólegir á gjörsamlega tómum flugvelli fyrir utan okkur 40 sem vorum að fara í þetta flug.
Loksins var opnað fyrir innritun og áður en við fórum í röðina fyrir það voru vegabréfin athuguð.
Það þurfti tvær manneskjur til að tékka alla farþega inn eina til þess að líma merkingar á töskur og vigta þær og eina til að skoða vegabréf, skoða flugmiðan og útbúa brottfararspjöld. Hver innritun tók svona 10 mín sem var fínt því þá var tíminn notaður í eitthvað annað en að bíða eftir flugi. Loksins þegar þær voru búnar að þessu þá gátum við farið í gegnum tollinn. En fyrt þurfti að sjálfsögðu að athuga vegabréfin okkar svo gegnum við tíu skref að vegabréfseftirlitinu. Þar sem ...... vegabréfin okkar voru skoðuð og stimpluð, fingraförin okkar tekin og við gerðum grein fyrir veru okkar í landinu.
Næst fórum við í gegnum tollinn sjálfan sem er með eitt hlið og um 20 starfsmönnum. Mamma var tekinn þar sem hún var með vökva í töskunni, kókdós sem ég hafði gleymt.
Mamma var látin gera grein fyrir öllu í töskunni sinni og eldspýturnar hennar, brauð og fleira í þeim dúr gert upptækt og hún grunuð um að ætla gera eitthvað glæpsamlegt með tannþræðinum sínum þar sem tollverðirnir höfðu ekki séð svoleiðis áður.
Þegar við komum í gegnum tollinn tók við okkur risastórt ekkert þar sem við biðum í þrjá tíma að gera ekkert fengum okkur að vísu að borða á veitingastaðnum þar sem það var einn réttur í boði hamborgari og franskar samt matseðill með um 40 réttum.
Loksins klukkan 23:40 þá kallað á okkur að flugvélin væri komin frá Gambíu Frekar spes að fljúga frá Gambíu til Sierra Leone og svo til London þar sem það er frekar úr leið. En eins og ég sagði áður það er margt í heiminum sem ekki er hægt að skilja.
Áður en við fórum út í vél þá var leitað í töskunum okkar og vegabréfin sjálfsögðu tékkuð tvisvar.
Flugið var mjög gott og þótti mér mjög fallegt og áhugavert að sjá borgarljósin á leiðinni (gat ekki sofnað) og hvernig þau jukust eftir því sem við flugum norðar.
Þegar við komum á Gatwick klukkan 7 um morgunin vorum við öll mjög þreytt og svo var mjög skrýtið að meira helmingur fólksins í kringum okkur var hvítt og voðalega fáir eitthvað í kringum mann.
Þar sem það voru 5 tímar í flugið til Amsterdam þá ákváðum við að leggja okkur og fundum þennan fína sófa í það. Ég sofnaði ekki alveg svo ég heyri litla stelpu hrópa: Mamma,mamma sjáðu sofandi fjölskylduna eru þau veik?
kannski smá drusluleg að sjá á bekk umkringd ferðatöskum með úfið hár.
um 17 vorum við loksins kominn til Hollands skrýtið að finnast maður vera kominn heim þegar maður kemur á Schiphol. Við eyddum kvöldinu í að borða kebab ,fá víðáttufælni í stórmarkaði ,fara í sturtu með heitu vatni og liggja undir sæng að horfa á sjónvarpið og vera á netinu á sama tíma þar til við lognuðumst útaf frá DR. Phil.
Ég er farin að hlakka mikið til að fara til íslands þó það verði skrýtið á síðustu 20 dögum hef ég gist á 5 stöðum hver öðrum ólíkari og það verður mjög skemmtilegt að komast í sitt "nátturulega umhverfi" þar sem bíða min nóg af verkefnum ný vinna, framboð , Rauði Kross, nýtt heimili og íslenskt vor.
-Bláklukka
Engin ummæli:
Skrifa ummæli